Empatia psychoterapeuty
Empatia – wczuwanie się w stany emocjonalne drugiego człowieka, jakby się nim było; „Wejdź w buty twojego klienta”; należy pamiętać jednak, aby przy tym wczuwaniu się w inną osobę mieć pełną świadomość, że się nią nie jest. Celem stosowanie empatii są zarówno treści wypowiedziane przez klienta jak i emocje doświadczane przez niego.
Cel skoncentrowany na treści:
- odzwierciedlić treści (powtarzanie),
- zrozumienie sensu przez klienta i terapeutę (bliskie parafrazie),
- podsumowywanie – zamykanie wątku, żeby klient wiedział do czego dąży (aktywne słuchanie)
Cel skoncentrowany na uczuciach:
- nazywanie określanie emocji.
Alekstymia – niezrozpoznawanie swoich uczuć; osoba taka nie wie, co czuje; to jest zaburzenie
Ambiwalencja – odczuwanie dwóch rożnych uczuć to tej samej osoby.
Empatia jest kołem napędowym psychoterapii, nadaje jej ruch, pcha ją do przodu do osiągnięcia celu. Powoduje, iż terapeuta aktywnie słucha klienta a aktywne słuchanie jest pomocne w byciu empatycznym. Uczucie empatii ma występować cały czas, ponieważ pomaga utrzymać się na drodze do celu. Psychoterapeuta pracuje na dużych fragmentach wypowiedzi i na kontekście wypowiedzi.
To nie jest empatia
- brak reakcji na klienta (nie odzywanie się);
- zadawanie przypadkowych pytań;
- mówienie sloganem wtedy kiedy klient podaje ważny dla niego problem, mówienie stereotypami (Przecież tak jest wszędzie);
- pomniejszające interpretacje (to nie jest żaden problem ułożyć sobie relacje w pracy)
- dawanie suchych rad (Zaangażuj się bardziej w prace to polubisz koleżanki)
- dokładne powtarzanie tego, co powiedział klient;
- wchodzenie w koligacje z klientem, nadmierna sympatia i współczucie.
Subskrybuj:
Posty (Atom)