Empatia psychoterapeuty


Empatia – wczuwanie się w stany emocjonalne drugiego człowieka, jakby się nim było; „Wejdź w buty twojego klienta”; należy pamiętać jednak, aby przy tym wczuwaniu się w inną osobę mieć pełną świadomość, że się nią nie jest. Celem stosowanie empatii są zarówno treści wypowiedziane przez klienta jak i emocje doświadczane przez niego.

Cel skoncentrowany na treści:
- odzwierciedlić treści (powtarzanie),
-  zrozumienie sensu przez klienta i terapeutę (bliskie parafrazie), 
- podsumowywanie – zamykanie wątku, żeby klient wiedział do czego dąży (aktywne słuchanie)

Cel skoncentrowany na uczuciach:
- nazywanie określanie emocji.

Alekstymia – niezrozpoznawanie swoich uczuć; osoba taka nie wie, co czuje; to jest zaburzenie
Ambiwalencja – odczuwanie dwóch rożnych uczuć to tej samej osoby.
Empatia jest kołem napędowym psychoterapii, nadaje jej ruch, pcha ją do przodu do osiągnięcia celu. Powoduje, iż terapeuta aktywnie słucha klienta a aktywne słuchanie jest pomocne w byciu empatycznym. Uczucie empatii ma występować cały czas, ponieważ pomaga utrzymać się na drodze do celu. Psychoterapeuta pracuje na dużych fragmentach wypowiedzi i na kontekście wypowiedzi.

To nie jest empatia
- brak reakcji na klienta (nie odzywanie się);
-  zadawanie przypadkowych pytań;
-  mówienie sloganem wtedy kiedy klient podaje ważny dla niego problem, mówienie stereotypami (Przecież tak jest wszędzie);
-  pomniejszające interpretacje (to nie jest żaden problem ułożyć sobie relacje w pracy)
-  dawanie suchych rad (Zaangażuj się bardziej w prace to polubisz koleżanki)
-  dokładne powtarzanie tego, co powiedział klient;
-  wchodzenie w koligacje z klientem, nadmierna sympatia i współczucie.